((عقل،به ماندن می خواند و عشق به رفتن... و این هر دو را خداوند آفریده است تا وجود انسان در آوارگی و حیرت، میان عقل و عشق ، معنا شود.رنج ،مفتاح الخزائن غیب است و نه عجب اگر راه حق محفوف در بلایا و دشواری ها است. سر مبارک امام عشق بر بالای نی ، رمزی است بین خدا و عشاق....یعنی این است بهای دیدار.))
صدای گرم مرتضی است که هر شب پنجشنبه تو را پای تلویزیون میخکوب می کرد و در جاذبه کهکشان حقیقت و عشق ، ساعتی از این غربت کده ی کره ی زمین، با خود تا ناکجا آباد هستی می برد. صدای پر غم مرتضی است که چون بیدار گری در گوش فطرتها، حیات واقعی را زمزمه می کرد و دل هر دریایی را طوفانی می کردو غمی ، نه از جنس غم های معمولی در دلها می ریخت.آری مرتضی به رغم سادگی حقیقت را می گفت و خوب می دانی که هیچ فطرتی در باطن با حقیقت دشمن نیست.